دلم گرفته آسمون!

دلم گرفته آسمون ، نمی تونم گریه کنم

شکنجه می شم از خودم ، نمی تونم شکوه کنم

انگاری کوه غصه ها رو سینه من اومده

باز داره باورم می شه ، خنده به من نیوموده

دلم گرفته آسمون از خودتم خسته ترم

تو روزگار بی کسی یه عمره که در به درم

حتی صدای نفسم ، می گه که توی قفسم

من واسه آتیش زدن یه کوله بار شب بسم

دلم گرفته آسمون ، یه کم منو حوصله کن

نگو که از این روزگار ، یه خورده کمتر گله کن

منو به بازی می گیرن عقربه های ساعتم

برگه تقویم می کنه لحظه به لحظه لعنتم

آهای زمین نچرخ تا آروم بگیره یه آدم شکسته تن